Tentoonstelling ‘Nivanzie in memorie’

Opening tentoonstelling op zondag 30 oktober om 15.00 u.

Tijdens de opening op zondag 30 oktober zal Michel haar werk toelichten. Michel en Francis brengen ook een muzikale ‘in memoriam’. 

Nicole Vanzieleghem (° 10-12-1938, Kortrijk, + 14-1-2012, Assebroek)

Vrouw Moeder Kunstenares Galeriehoudster Boekbindster Alzheimerpatiënt

Nicole Vanzieleghem werd geboren te Kortrijk in de vooroorlogse jaren, op het einde van de herfst van 1938.

Als 2de dochter van een kroostrijke bakkersfamilie, werd ze al snel gewoon de zorg te nemen voor jongere zussen en broers, terwijl vader en moeder in de bakkerij werkten. Een vader die ze tijdens haar eerste levensjaren, door de oorlog, had moeten missen. Maar ook later, toen hij getormenteerd door herinneringen van die oorlog op haar 18de levensjaar, zichzelf van het leven ontnam, zijn lichaam terug gevonden in de ‘beerput’. Iets wat haar tekende de rest van haar leven. Het zoekende karakter en de melancholische, eerder verdrietige, levenshouding had ze dus al van die jonge leeftijd.  Studeren was voor jonge meisjes in die tijd ook niet gebruikelijk, en levenslang heeft ze het gebrek aan die basisstudie, zelf bijgespijkerd omdat dit voor haar een groot gemis was, en zichzelf te min voelde erdoor. Ze ontmoette haar man Bernard Gabriels die onmiddellijk smoorverliefd werd op deze mooie, jonge dame. Met het huwelijk, zag zij de kans om de vele taken van het ouderlijke thuis achter zich te laten en een eigen gezin te stichten. Bernard was slagersgast te Kortrijk en samen met hem kreeg ze vier kinderen. Bij de geboorte van het laatste kind hadden ze ondertussen de stap gezet van Kortrijk naar een zelfstandige slagerij te Assebroek. Ze bleef altijd hard werken, als moeder, huisvrouw, medewerkende echtgenoot in de slagerij.

Haar jonge leven was er dus vooral een van werken en het lag niet voor de hand dat zonder studie zij alsnog in het latere leven zich zou ontpoppen tot de kunstenares die ze was.  Het waren de creatieve kronkels van de kinderen op de tafel in de woonkamer die haar inspireerden ook de verf en borstel zelf ter hand te nemen.  Deze uiting van creativiteit bleek al snel de manier om haar vele onuitgesproken emoties te vertalen naar het doek.  Men sprak immers niet over emoties, want door de oorlog had men geleerd, hard te werken en niet te klagen, gelukkig te zijn met voedsel op de tafel en dankbaar voor elke bijkomende luxe in het leven.

Ze werkte hard, mee met vader in de winkel, thuis voor het kroostrijk gezin, in de tuin te Hertsberge met haar groene vingers, en uiteindelijk ook thuis met borstel en kwast, want ze bleef een bezige bij.  Al snel wou ze met haar laat ontdekte kunstenaarstalenten meer aan de slag, en volgde lessen op de Kunstacademie van Brugge. Ze verdiepte zich in aquarel in de zomercursussen o.l.v. Jan Buytaert en leerde zo jaar na jaar alle vormen van de plastische kunst kennen.  Als moeder, nam ze de kinderen op sleeptouw en ze bezochten talrijke musea, kunststeden en inspirerende plekken. De kinderen groeiden op en verlieten beetje bij beetje het ouderlijke nest, en zo werd de slagerij uiteindelijk ook een kunstgalerij.  

Bij het begin van haar vijftiger jaren had ze allerlei technieken in de hand, maar gaande weg werd het schilderen en de uiting van de emoties op doek een innerlijke strijd.  Ze schakelde over naar de studie van het meesterschap van de boekdrukkunst, pas later zou duidelijk worden waarom deze omslag van de vrije expressie naar het meer afgebakende ambacht van het boekbinden een uitweg was voor haar creativiteit.  Op haar 60ste levensjaar werd immers officieel vastgesteld dat Nicole vroeg-dementie had.  Het hardwerkende lichaam, en creatieve brein, werden een zinkend schip, met duistere vlekken die haar memorie en geschiedenis zouden vervagen.  Een vierkant tekenen werd een onmogelijke opgave, koken, de tijd lezen, haar man en kinderen herkennen… nooit nam ze nog een penseel ter hand.

Haar liefdevolle en warme blik, die bleef.

Met de tentoonstelling willen we Nicole wel blijvend herinneren, als de creatieve en liefdevolle vrouw, moeder, echtgenote, kunstenares.  

Bedankt Nicole voor de levenskunstenares die je was, de vele werken die je deed, en de creaties die je achterliet.  

Je blijft verder leven in ons memorie, ook al was de jouwe op het einde van je leven door die ziekte Alzheimer al helemaal verdwenen. Wat je deed, dat vergeten we niet, dat zal nooit verdwijnen.